Hayatım boyunca bende en çok iz bırakan karıkatürlerden birinin konuşma balonları şöyleydi:
Kadın, eşi ile ortalarındaki bir uyuşmazlık konusunda sohbet etmektedir.
“Hiç yanlışsız insan olur mu?..” der.
“Olur” karşılığını verir koca…
“Atiba…”
Yüksek sesli bir kahkaha patlatttığımı ve “Evet yahu” dediğimi hatırlıyorum.
Beşiktaş’ı neredeyse 60 yıldır izleyen bir insan olarak, bu kadroya ve tahminen de öteki bir kadroya “istikrarlı ve yanlışsız oynayan, hatta diğerlerinin yanlışlarını toparlayan, gerisini süpüren bu kadar başarılı bir oyuncu gelmiş midir bilemiyorum.
Dile kolay… Tam 10 yıldır bu ekibin son 10 yılına damgasını vurmuş, hem Beşiktaş’ın mabedinde, İnönü’de hem de deplasmanda ve Avrupa kupalarında kaç zaferlerde büyük hisse sahibi olmuş bir istikrar abidesiydi, bu akşamaktif futbol hayatına İnönü’de noktayı koyan Atiba Hutchinson.
Geldiğinde 1 ABD Doları 1.93 TL Bugün 23.00 TL
Nice yıllar geçmiş.
Hani Karakartallar’ın Pascal Nouma ve çok az sayıda öbür efsaneler için bestelediği o türkünün bana ilişkin versiyonunu, kim bilir kaç kere haketmiştir:
“Ontario’da doğdu, Beşiktaşlı oldu.
Atiba Hutchinson.. Atiba Hutchinson…”
O istikrarı, çalışkanlığı ve kalitesi ile, uzun yıllar, hatta Beşiktaş’ta biraz yaşlanınca ve formdan niyet takım dışı kaldığı vakitlerde bile Kanada Ulusal Takımı$nın vazgeçemediği bir yıldızdı.
Ona boşuna “Ahtapot” lakabını takmadık.
Adamın adeta 2 değil 12 ayağı vardı.
Kalabalıkların ortasına dalıp o topu rakiplerin ağzındaki azı dişlerini söker üzere, söküp alırdı. Ya da ayağına aldığı topu kimseye kaptırmadan tutmasını ve alandaki en tesirli arkadaşına aktarıp konum hazırlardı.
Hem futbolcu meziyetleri, hem alandaki hiç dinmeyen gücü, hem de efendiliği ile yalnızca Beşiktaş tribünlerinin değil, ligin her grubundan taraftarın ve oyuncuların haklı sevgisini kazandı Atiba.
Beşiktaş’ın son 10 yılda yaşadığı şampiyonlukların hepsinde imzası vardı.
Her teknik yöneticinin yalnızca alanda değil, kampta, idmanda da ekibin başında bir “ağabey figürü” olarak görmek isteceği bir “lider” figürdü. Hani “Allah herkese bir tane nasip etsin” denecek çeşitten bir adamdan kelam ediyoruz.
Bu kadronun tarihindeki Ulu kaptanların, Yusuf’ların, Vedat’ların, Metin’lerin, Ali’lerin Feyyaz’ların ortasına ismi yazılacak bir efsaneye dönüşmesi çok uzun vakit almadı.
Son 2 dönemdir hem sakatlıkların hem de artık yılların verdiği yorgunluğun tesiri ile birinci 11’lerde fazla yer bulmasa da, yeniden de kenar idarenin ikinci devrelerde ve sıkıntı anlarda “Gir ve ekibi toparla” dediği bir kurtarıcı oldu.
Böyle oyuncular, gençleri de motive eder. Kenarda otursa bile, bir moral ögesidir. İşler âlâ gitmezken, sahaya-oyuna girse de girmese de “Haydi çocuklar. Silkinin. Alıyoruz bu maçı…” havası estirir.
İşte bugün de o denli günlerden biriydi.
Bu dönem takıkmın “istikrar abidesi” denebilecek en değerli futbolcularından kaleci Mert Günok’un yanlışı ile konuk ekibin 2-0’lık hezimetten 3-2 galibiyete çevirdiği maça bir sihirli dokunuş gerekiyordu.
Düşünsenize. Kendi sahanda son maçını oynuyorsun. Yenersen ligi ikinci sırada bitireceksin. Maçın çabucak başında 6’ncı dakikada Gedson’un ayağından bir gol bulup rahatlamışsın. 43’te 2-0 yapıp içeri rahat gitmişsin.
İkinci devreye daha bahadır başlayan Konyaspor Oğulcan’ın uzaktan bulduğu birinci şutla Mert Günok’un inanılmaz yanlışı ile adeta avlıyor Kartal’ı…Durum 2-1
Daha bunun şokunu atlatamadan, Mert’ten bir kusur daha 47’de bu kere Yetenekli durumu 2-2 yapıyor.
Sezonun en başarımlı kalecisi, 2 dakika sonra bir inanılmaz yanılgı daha yapıp, umulmadık biçimde 51’nci dakikada ekibinin 3-2 geriye düşmesine yolaçıyor.
Futbol bu türlü bir oyun işte.
Bütün dönem kadrosu adeta sırtında taşıyan, kaba bir hesapla en azından 15 puanın altında şahsî imzası olan Mert Günok, ligin son gününde ekibin mukadderatını etkiliyordu.Bir kurtarıcı lazımdı bu türlü bir günde.
Şenol hocanın son haftalarda ısrarla “Gir ve birşeyler yap çocuk” diye daima güvenerek alana sürdüğü Tayfur Bingöl,girdi ve 5 dakika sonra, Cenk’in vuramadığı topu ağlara yollayarak, durumu eşitledi: 3-3
İnönü tribünleri bu maçı alma azmini güçlendiriyordu golün atıldığı 63’ncü dakikada.
Beşiktaş kalesine 3 şut atan ve 3 gol bulan Konyaspor, aldığı her topla şut durumu aramaya başladı bundan sonra.
Beşiktaş’ın gol ayakları Cenk ve Aboubakar yeniden “yürüyen” günlerinde olmasalar, bu mç daha evvelce kopardı ancak… Yapacak bir yoktu. Redmond da sakat olduğuna nazaran, “eldeki gereç bu” demek zorundasın.
Maçın 6’ncı golünden sonraki dakikalar tam bir hudut harbine döndü Beşiktaş için.
Şuursuz ataklar ve çokça kornerlerle gol aradı konut sahibi kadro.
90’da karşıyı karşıya vuramayan Cenk, artık düzgünce “Benim takatim bu kadar” diyordu.
6 dakiklık uzatma, Beşiktaş’ın bu dönem mukadderatını belirleyecekti.
Atılacak bir gol, koca bir dönem dökülen terin karşılığı olacaktı.
Ama olmadı…
Sağlık olsun.
Buraya kadar alınan 78 puan da kıymetli bir muvaffakiyettir.
2-0’dan 2 puan vermenin kendi sahanda son maçında bu türlü bir hüsran yaşamanın hüznü, Atiba’nın “jübile”sine nasipmiş.
Fenerbahçe’nin 2’nciliği kutlu olsun.
