Galatasaray için ders alınması gereken bir maç bu.
İlk yarıda eksiksiz oynayan bir ekip nasıl olur da 2-0 yenik duruma düşüp beraberliği son anda zar güç kurtarır
Oysa ne kadar güzel başlamışlardı maça.
O birinci devrede kazanmak için her şeyi yaptılar fakat gol atamadılar.
İkili uğraşları kazandılar.
Pres yaptılar.
Kanatları kullandılar.
Baskı kurdular, durum yarattılar, şut attılar lakin bir türlü kaleyi bulamadılar.
Ahh o son vuruşlar.
Şampiyonlar Ligi’nde Kopenhag üzere bir kadroya 45 dakikada 8 şut atmak her grubun yapacağı iş değil.
Galatasaray yaptı ancak bal yapmayan arıydı.
Bu 8 şutun birinin bile gol olmaması düşünülmesi gereken bir bahis.
Hadi İcardi’nin şutunu son anda kaleci çeldi, Kerem’in ki direkten döndü.
Ya başkaları.
Acaba son vuruş ustası İcardi daha çok topla buluşturulsa, bu türlü mi olurdu?
Galatasay birinci yarıda bu son vuruşlarda başarısız olunca, Kopenhag tek tük ataklarından birinde golü buluverdi.
Hem de son vuruş nasıl yapılır, gösterircesine.
35.dakikada Elyounoussi havadan gelen topu 3 Galatasaraylı ortasında göğsüyle yumuşaktı, göstere göstere vurdu.
Sanki ağır çekim bir sahneydi.
Galatasaray savunmasının bu golü tekraren izleyip, Elyounoussi’yi neden bu kadar rahat bıraktıklarını sorgulamaları gerekiyor.
Yaklaşık 30 dakika tek kale oynadığın maçta, bu türlü bir gol yersen rakibi cesaretlendirirsin.
Öyle de oldu.
Kopenhag “Tüccar limanı” manasına geliyor.
Danimarkalılar deniz ticaretini düzgün bilir.
Limana yanaşmak için rüzgarın dinmesini beklerler.
Sonra da malı indirirler.
Kopenhag da deneyimli bir deniz tüccarı üzere Galatasaray rüzgarının bitmesini bekledi.
İkinci yarıda birinci devredeki üzere oyunu alanında kabul etmeyip Galatasaray’ın üstüne gitti.
Zaman vakit da tehlikeli oldu.
Yenik durumda moral olarak çöken Galatasaray bilhassa orta alanda üstünlüğü kaybedip, savunmada açıklar verince Kopenhag “iskele alabanda” dedi.
58’de ani ve süratli bir atakla Galatasaray savunmasının gerisine sarkıp Gonçalves’le 2. golü buldular.
İşler Galatasaray için çok makus giderken, Kopenhag’ın 72’de 10 kişi kalması bir umut oldu.
Ve Galatasaray o umudu çok güzel kullandı.
Özellikle birinci yarıda başaramadığı son vuruşlarda.
Sacha Boey’in 86’da dar açıdan topu Kopenhag kalesinin tavanına çakması harikaydı.
Ya 88’de Tete’nin durumu 2-2’ye getiren üstün füzesi.
2 dakikada 2 harika şut, 2 gol.
İlk yarıda neredeydiniz dedirtiyor beşere.
Beraberlik elbette hezimetten yeterlidir.
Ama böylesine kaliteli bir takımın kümenin en zayıf ekibi karşısında mağlubiyetten son anda kurtulması da düşündürücü.
Hem de kendi sahanda.
