Doktorlardan sonra akademisyenler de yaşadıkları ekonomik meselelerden çıkışı, yurt dışında görmeye başladı. Akademik Dayanışma Platformu (ADAP) üyesi ve öğretim vazifelisi Zeynep Ardıç, “Akademisyenler sahiden geçinemiyor. Yaşamsal faaliyetlerini bile karşılamakta zorlanıyorlar. 12 bin civarında akademisyenin yurt dışına gittiğini gösteren bir çalışma var. Tabipler üzere akademisyenler de yurt dışına gidiyorlar. Kimi yeni araştırma vazifelisi olan arkadaşlarımızın mesken kiralayamadığı için öğrenci yurdunda kaldığını duyuyoruz. Bu hakikaten çok acı bir durum. Bilhassa büyük kentlerde aldığımız maaşla biz bir konut bile tutmaktan aciz durumdayız. Yurt dışındaki akademik etkinliklere hiç katılamıyoruz zati. Örnek vereyim; ekim ayında ben Almanya’ya davet edildim. Gidemeyeceğimi söyledim. Zira nitekim karşılayamıyorum. Bir ülkenin kalkınması gelişmesi isteniyorsa bilime ve akademiye gereken kıymetin verilmesi gerekiyor. ADAP olarak en düşün akademisyen maaşlarının yoksulluk sonunun iki katı olması gerektiğini düşünüyoruz” dedi.
Ardıç şöyle konuştu:
DÜNYANIN EN YETERLİ 500 ÜNİVERSİTESİNİN YALNIZCA ÜÇÜ TÜRKİYE’DE
“İstanbul Medeniyet Üniversitesi Hukuk Fakültesi’nde Genel Kamu Hukuku ana bilim kısmında öğretim vazifelisi olarak çalışmaktayım. Türkiye’deki akademisyenlerin durumlarından bahsetmek istiyorum. Akademi ve bilim bir ülkenin kalkınması için çok kıymetlidir. Türkiye için de hakikaten refah düzeyine ulaşabilmek ve arttırabilmek için akademisyenlerin üretken olması, toplumsal bilimler alanında Türkiye’nin sorunlarına tahlil bulabilmesi için akademinin verimli olması hakikaten değerli ancak Türkiye’deki durum pek iç açıcı değil maalesef. Zira Türkiye’de 200 civarında üniversite var ancak verimliliğe baktığınızda gelişmiş ülkelerle rekabet edemeyecek durumdayız. Dünyanın en yeterli 500 üniversitesi ortasında Türkiye’den yalnızca üç üniversite var. Birinci bin üniversite ortasında Türkiye’den yalnızca 15 üniversite var. Akademinin pek çok sorunu var. Liyakat, mobbing var fakat şu son geldiğimiz noktada ekonomik problemler o kadar önemli bir boyuta ulaştı ki biz artık öteki sıkıntıları ikinci plana atmak durumunda kaldık. Akademisyenler nitekim geçinemiyor. Yaşamsal faaliyetlerini bile karşılamakta zorlanıyorlar.
BAZI KISIMLARDA AKADEMİSYEN BULANAMIYOR
Örneğin bir araştırma vazifelisi 2015’te minimum fiyatın dört katına yakın maaş alıyorken şu an ikilere düşmüş durumda. Alım gücümüz önemli manada düştü. Akademik faaliyetler tabiatları gereği bir motivasyon, odaklanma ve berrak bir zihin gerektirir. Ancak maalesef Türkiye’de akademisyenlerin zihinleri geçim kasvetiyle, gelecek korkusuyla, ayın sonunu nasıl getireceğim, kiramı nasıl ödeyeceğim, konuttan çıkarılırsam ne olacak sorularıyla o kadar meşgul ki biz artık nitekim akademik faaliyetlere odaklanamıyoruz. Etrafımdaki bütün akademisyenlerin tek konuştuğu şey; ekonomik ezalar. Çok üzücü ancak şunu da konuşuyoruz; yurt dışına mı gitsek, özel dala mi gitsek… Tabiplerin yurt dışına gitmesiyle bu Türkiye’nin de gündemine oturdu bir manada beyin göçü. Hekimlerin gittiğini çok çabuk anlayabiliyoruz zira hastaneye gidip randevu alamadığınızda anlıyorsunuz lakin akademisyenlerin göçünü biraz geç fark edecek Türkiye. Halihazırda aslında 12 bin civarında akademisyenin yurtdışına gittiğini gösteren bir çalışma da var. Akademisyenler de gidiyorlar. Türkiye’nin aslında eğitim alanında çok sorunları var. Bunu arttıracak. Türkiye kalkınmayı, gelişmeyi bir kenara bırakın gerilemeye başlayan bir ülke olacak. Evvelce akademi çok popülerdi ve bütün başarılı öğrenciler akademiye yönlenirdi. Şu an bu türlü bir durum yok. Hatta birtakım kısımlarda akademisyen bulamıyorlar.
Araştırma vazifelisi olan arkadaşlarımızın konut kiralayamadığı için öğrenci yurdunda kalıyor
Bazı yeni araştırma vazifelisi olan arkadaşlarımızın konut kiralayamadığı için öğrenci yurdunda kaldığını duyuyoruz. Bu nitekim çok acı bir durum. Bilhassa büyük kentlerde aldığımız maaşla biz bir mesken bile tutmaktan aciz durumdayız. Bu yeni nitelikli insanların akademisyen olmasına mahzur olduğu üzere hali hazırda üretken, kaliteli işler çıkaran akademisyenlerin de ya özel dala yönelmesine ya da yurt dışına gitmesine sebep olacak. Üniversiteler giriş imtihanı yapılıyor, aileler heyecanlanıyor çocuklarımız üniversiteye gidecek diye. Çocuklarınızı gönderdiğiniz üniversitelerin isminin olması değerli değil. İçinde kaliteli, verimli, üretken akademisyenler yoksa eğitim kalitesi de âlâ olmayacak.
