Güneşli bir bayram günü maç oynamak hoştur.
Artık, hem güneşin geç batması hem de “oruç ayı” bittiğinden tekrar 19.00’a çekilen başlama saati nedeniyle, tam bir “gündüz maçı” havasında başladı maç.
Bize çocukluğumuzdaki, gençliğimizdeki “Dolmabahçe’nin gündüz maçlarını” hatırlattı. Özlemişiz İstanbul’da “gündüz gözüyle” maç izlemeyi. Ancak bir sorun var Ümraniye Stadı’nda. Tribünler alçak olduğundan, o güzelim akşam güneşi, en azından maçın birinci 20 dakikasında, “Batan güneşin” istikametinde top bekleyen futbolcuların gözünün tam orta yerine isabet ediyordu.
UEFA’nın, bizim bildiğimiz kadarıyla “UEFA Standardı Stadyum” inşasında bu güneş mevzuunda birtakım kuralları vardı. Lakin burası Türkiye. Burada futbolun da standardı yok. Stadın da…
Geçelim…
Geçen haftaki tatsız tutsuz maçın anısı hâlâ başımızda, izlemeye başlıyoruz Beşiktaş’ı. Rakip, düşme çizgisindeki Ümraniyespor. Sponsoru “Hangi Kredi”. Espri kaldıracak bir durum değil olağan. Ancak Beşiktaş’ın bu türlü bir rakip karşısında birinci yarıda maçı çatır çatır koparması gerekmez miydi? Hele ki, neredeyse ülkü takımı ile çıktığı ve bir çeşit “GS derbisi provası” niteliğinde bir maçta?
Ama, hayır… Her maç yazmaktan bıkmadığımız arızalar devam ediyor Şenol Güneş’in kadrosunda.. “Şenol Güneş’in takımı” sözünü bilhassa ve biraz da kasıtlı kullanıyorum. Zira, arızaları gidermek biraz da onun işi… Saha kenarında basketbol coach’u üzere yönetsen de, yürüyerek oynama tercihi yapan oyunculara ne yapacak Hoca?
Tamam… Cenk ve Aboubakar’ın “yürüyerek” oynamalarına deva üretmek güç. Bu saatten sonra onların viteslerine bir şey yapamazsın. Lakin, Redmond üzere “pire üzere hareketli ve hızlı” bir oyuncu, onlara bir türlü ahenk sağlayamıyor. Ümraniyespor’un geriye yaslandığı dakikalarda da kapalı defansın içinde de ısrarla “tiki taka” paslar denemeye çalıştılar. Yalnızca bir defa başarılı oldular. Onda da Cenk’in asistinde Redmond skoru bulduğunda, dakika 25’ti.. .
Böyle bir rakip karşısında bana kalırsa “çok geciken” bir goldü. Üstüne üstlük, Ümraniyespor Beşiktaş’ın bu düşünceli oyunundan yürek bulup belirli bir kademeden sonra konuk grubun kalesine sık sık gelmeye başladı. Mert Günok’un başarılı kurtarışları olmasa, 6 ve 13’ncü dakikalarda Ümraniyespor önemli bir sürprize imza atabilirdi.
Kartal Kayra’yı Beşiktaş forması ile de beğenirdim. Yeni grubunda da çok hareketli ve üretken bir çocuk. Yeniden Beşiktaş’ın eski evladı Umut Nayir de, bir epey iştahlıydı. Bu iştah ve öne çıkan oyunlarının bir nedeni de, ve tahminen temel nedeni de, Beşiktaş’ın “defansta karşıladığı topların daima rakibe gitmesi” olabilir mi?
Bence tam budur nedeni. Daha mahir rakip orta alanlar ve forvetler, bu zaafı affetmez. Galatasaray maçı için hazırlanırken Şenol Hoca bu konumları yeterlice izletmeli oyuncularına.
Zaaf derken, dönemin birinci birkaç haftasında bizlere basın tribününde parmak ısırtan bir futbolla “Eh haydi inşallah” dedirten Salih Uçan’ın şu bıktıran “Hayatımın, hatta futbol tarihinin en spektaküler ortaya pasını atayım” tutkusuna da değinmeden geçemeyeceğim. Bunlar fazla “Oğuzhan Özyakup kokan” hareketler..
Sahi, nerede o çocuk artık?
İlk yarının skorunu tekrar, Cenk’in ve Abou’nun ayak uyduramaması nedeniyle bir ferdî uğraş ile kaleyi yoklayan Redmond belirleyebilirdi. Ancak 43’ncü dakikada Ümraniye kalecisi Orkun Candemir’in başarısı buna müsaade vermedi.
İkinci yarıya biraz daha iştahlı başlayan Beşiktaş, 56’ncı dakikada tekrar Ümraniye forvetlerini izleyen “panik havasındaki defans” moduna geçtiğinde, Kayoude’nin şutu durumu eşitlese alarm çanları yeniden çalmaya başlayabilirdi. 64’te, Cenk Tosun’un, yani “yürüyor” diye eleştirdiğimiz Cenk Tosun’un karşı karşıya durumda, topa vuracak “mecali” kalmadığından plasesi, tekrar kaleciden döndü.
Bereket ki, 71’de Aboubakar biraz Redmond’un takviyesi biraz da yeniden kendi eforu ile girip vurduğunda, top alt köşeyi buluverdi. Yeniden usta işi bir vuruş. Yürüsen bile durum geldi mi, bu türlü vuracaksın işte. Cenk Tosun’a da, oyundan çıkmadan evvel, Abou ile “göğüs tokuşturma kutlaması” fırsatı da doğmuş oldu.
İlerleyen dakikalar, artık Beşiktaş’ın vakte oyanarak 2-0’ın üzerine yattığı bir maça dönüştürdü oyunu. Sonlara hakikat 5 değişiklik yapan Şenol Hoca, birinci 11 takımını dinlendirmek istiyordu.
Ama Beşiktaş’ın gereksinimleri, 10 – 15 dakikalık dinlendirmenin çok çok ötesinde. En acil gereksinim da, biraz “sürat”…
Dileriz Galatasaray maçında alana bu türlü bir sihirli dokunuşla o gereksinim giderilir. Çok ümidimiz olmasa da..
“Bayram Mesaisi”nden 3 puan çıkaran Karakartal, çabucak yanıbaşındaki Nevzat Demir tesislerine şen döndü bugün.
