Editör: Hasret Kıral
Mevlânâ’ya nazaran; Uçsuz-bucaksız, vakitsiz ve yersiz, sonsuz olan nasıl anlatıma sığacak yahut sığdırılacaktır? Aşkın nasıl bir şey olduğu da sorulamaz. Çünkü o bir çeşit meczupluktur, divâneliktir; meczuplara vurulan zincir çeşidinden olmasa da, insanı zincire vurdurur…
Doç.Dr. Ergün Acar’ın paylaştığı görüntü bu kelamları doğrular nitelikte
İşte 24 yıldır yol kenarında sevdiği bayanı bekleyen Ecevit’in kıssası…
“Boyabat’ın Gökçeağaçsakızı köyünde 1975 yılında dünyaya gelmiş. Beş kardeşin en büyüğü olan Ecevit’in anne ismi Cemile, baba ismi Ali’dir. 1974’te Kıbrıs Barış Harekâtında gösterdiği muvaffakiyetten ötürü kendisine Bülent Ecevit’in ismi verilmiştir. Ecevit, doğduktan sonra ateşli bir hastalık geçirmiş ve fakat olmuştur. Daha sonra köylünün yardımlarıyla tedavi olmuş ve görme yetisinin az da olsa kazanabilmiştir.
Boyabatlı Ecevit, gençliğinde bir kıza âşık olur; ama kızı ona vermezler. Daha sonra kız, Ayancık’ın Çangal tarafına gelin masraf. Bunun üzerine aklını yitiren Ecevit, Sakız’daki Ayancık yol ayrımında yaz, kış, yağmur, kar, çamur demeden ayakta sevdiğinin döneceği günü bekler. Ecevit, Çangal yolundan gelen geçenlerin vakitle ilgisini çeker ve sevgisini kazanır. Geçenler boş geçmez, ona yiyecek içecek verir. Kamyoncuların yöresel deyişle “gardaşluğu” olur.
Sıcaklığı, samimiyeti, fotoğraflara da yansımış olan güler yüzüyle hem yörede yaşayanların hem de yoldan geçenlerin kalbini kazanmıştır.
Kimi vakit yoldan geçen vatandaşlar kendisiyle irtibat kurmak isterler. Ecevit’in aşk kıssası yöre halkı tarafından az çok bilindiği için kimileri “Artık bekleme, Ayşe gelmez.” halinde cümlelerle Ecevit’e laf atmalarına rağmen o adeta halk edebiyatındaki umudunu ve sabrını asla yitirmeyen kahramanlar üzere “Gelecek, gelecek! ” biçiminde kızarak karşılık verir.
Ecevit’in en çok bulunduğu mevki “Âşık Ecevit’in Yeri” olarak anılmakta ve tanınmaktadır. Yolunuz düşerse kendisine sevgiyle selam ediniz.”
